Het seksueel grensoverschrijdend gedrag bij the Voice of Holland (NRC 21 en 22/1/22) heeft in de media voor veel commotie en verontwaardiging gezorgd. Volgens mij komt dit door de enorme maatschappelijke frustratie, dat het onderwerp al zo lang de aandacht heeft en op de agenda staat van veel organisaties voor aanpak en uitbannen. Desondanks glipt het gedrag toch weer als water tussen de vingers van onze samenleving door. Het decennialange misbruik van jongeren door ouderen binnen de katholieke kerk heeft de samenleving wakker geschud, maar kennelijk niet meer dan dat. Dat de overheid er aandacht voor heeft kan niet worden ontkend.
Cross-breeding behavior at the Voice of Holland (NRC 21 and 22/1/22) has caused a lot of commotion and indignation in the media. I think this is due to the enormous social frustration that the subject has been the focus of attention for so long and has been on the agenda of many organizations for action and elimination. Nevertheless, the behavior still slips through the fingers of our society like water. The decades-long abuse of young people by the elderly within the Catholic Church has awakened society, but apparently no more than that. It cannot be denied that the government is paying attention to it.
De oorzaak van seksueel grensoverschrijdend gedrag is het verkrijgen van macht over de ander binnen een gegroeide afhankelijkheidsrelatie. Macht uitoefenen is het dierlijke onderdeel van het DNA van de mens. Maar macht corrumpeert al vanaf het bestaan van de mens. Het kan, dus het gebeurt. Zeker als het geweten door geheimhouding wordt gesust. Het begint met een lieflijke vlinderdans om elkaar en eindigt met een langzaam, onmerkbaar strak gesponnen cocon van dwang. Op school, in de puberteit, tussen collega’s, op vakantie, binnen de (sport)vereniging, in de familie etc. Overal waar mensen samen komen en interesse in elkaar hebben. Het advies van John de Mol om dit verwerpelijke gedrag van dwang te melden door degene die zich slachtoffer voelt, ontkent de enorme gevoelsbarrière die het slachtoffer dan moet nemen. Maar dit is juridisch gezien wel het enige juiste om de dader te ontmaskeren.
The cause of sexually transgressive behavior is the gaining of power over the other within a grown dependency relationship. Exercising power is the animal part of human DNA. But power corrupts from the very existence of man. It can, therefore it happens. Especially when conscience is soothed by secrecy. It starts with a lovely butterfly dance around each other and ends with a slow, imperceptibly tight cocoon of coercion. At school, during puberty, between colleagues, on vacation, within the (sports) club, in the family, etc. Everywhere where people come together and are interested in each other. John de Mol’s advice to report this reprehensible behavior of coercion by the person who feels like a victim negates the enormous emotional barrier that the victim then has to take. But from a legal point of view, this is the only correct way to unmask the perpetrator.
Wat dan te doen om die grens van slecht gedrag bij de dader in te stampen en de gevoelsbarrière van het slachtoffer weg te nemen?
– Op de eerste plaats moet de samenleving ermee leren leven, dat een afhankelijkheidsrelatie altijd een kiem in zich heeft om uit te groeien tot een onevenwichtige machtsrelatie. Dus in de klas en in het (sport/werk)team, overal waar mensen samenwerken in een meester/leerling relatie.
– Vervolgens moet de school/het werk/de sportvereniging etc. dit risico binnen de groep benoemen. Als onderdeel van het kopje integriteit. Aan de hand van echte voorbeelden uit een database moet het risico regelmatig worden besproken. Rollenspellen voor dader en slachtoffer kunnen daar heel goed voor dienen. Tijd moet ervoor worden vrijgemaakt.
– Tenslotte moet de organisatie altijd een onafhankelijke vertrouwenspersoon benoemen. Als vangnet, mocht het slachtoffer de enorme barrière hebben genomen om te praten.
What then to do to stamp that line of bad behavior on the perpetrator and remove the emotional barrier from the victim?
– First of all, society has to learn to live with the fact that a relationship of dependence always has a seed in it to grow into an unbalanced power relationship. So in the classroom and in the (sports/work) team, wherever people work together in a master/student relationship.
– Then the school/work/sports club, etc. must identify this risk within the group. As part of the integrity heading. The risk should be discussed regularly using real examples from a database. Role-playing games for perpetrator and victim can serve this purpose very well. Time must be set aside for it.
– Finally, the organization must always appoint an independent confidant. As a safety net, should the victim have crossed the huge barrier to speak.
Een overdreven stappenplan? Mogelijk, maar zelfs dan zonder garantie op succes.
An exaggerated step-by-step plan? Possibly, but even then with no guarantee of success.
Ricky Turpijn
