Commemoration of August 15, 1945 now goes much further
De herdenking van de capitulatie van Japan op 15/8/1945 is weer voorbij (NRC 16/8/22 Ook de Indonesische ambassadeur mag een krans leggen). Het Indisch Monument fungeerde daarbij als achtergrond. Maar ik heb er dit keer een onvoldaan gevoel bij. Het monument in Den Haag is opgericht in 1988 ter nagedachtenis aan alle Nederlandse burgers en militairen die het slachtoffer zijn geworden van de Japanse bezetting (1941-1945) van het voormalige Nederlands-Indië. Vanaf 1999 is het monument de plek geworden voor de Nationale herdenking.
The commemoration of the capitulation of Japan on 15/8/1945 is over again (NRC 16/8/22 The Indonesian ambassador is also allowed to lay a wreath). The Indisch Monument served as a background. But this time I feel unsatisfied. The monument in The Hague was erected in 1988 in memory of all Dutch citizens and soldiers who fell victim to the Japanese occupation (1941-1945) of the former Dutch East Indies. Since 1999, the monument has become the site of National Commemoration.
De overlevenden en hun nazaten, de Indische gemeenschap, hebben het monument steeds als hun plekje gezien om het ondergane leed samen te herdenken. KNIL militairen, suikerplantagehouders, ambtenaren, met of zonder kleurtje. Door de ondergane naoorlogse Bersiap verschrikkingen en de kille ontvangst in Nederland is het monument meer dan een herdenking van de Japanse capitulatie. Op die plek herdenkt de Indische gemeenschap van het eerste uur ook het verlies van haar moederland, Nederlands-Indië. Het bestaat niet meer. Die Indische familie wordt steeds kleiner, maar hun verhalen over het leven in de gordel van smaragd worden nu pas na verwerking van de verschrikkingen – tijdens en na de oorlog – verteld aan hun nazaten. Door de herdenking uit te breiden naar alle slachtoffers van de Japanse overheersing inclusief Indonesiërs wordt de krimpende Indische gemeenschap niet alleen met de neus op de feiten gedrukt, dat het moederland echt niet meer bestaat, maar wordt ook de plek ontnomen voor de herinnering aan de verschrikkingen tijdens en na de oorlog en aan de kille ontvangst in Nederland. Dat doet een groot deel van de Indische gemeenschap pijn. Daar moet men niet luchtig overheen stappen.
The survivors and their descendants, the Indonesian community, have always seen the monument as their place to commemorate the suffering suffered together. KNIL soldiers, sugar plantation owners, civil servants, with or without color. Due to the post-war horrors suffered by Bersiap and the cold reception in the Netherlands, the monument is more than a commemoration of the Japanese capitulation. On this spot, the Indonesian community from the very beginning also commemorates the loss of its motherland, the Dutch East Indies. It no longer exists. The Indian family is getting smaller and smaller, but their stories about life in the emerald belt are now only told to their descendants after processing the horrors – during and after the war. By extending the commemoration to all victims of Japanese rule, including Indonesians, the shrinking Indian community is not only forced to face the facts that the motherland really no longer exists, but also takes away the place for the memory of the horrors. during and after the war and the cold reception in the Netherlands. That hurts a large part of the Indian community. One should not lightly step over it.
Ricky Turpijn
