Angstcultuur, onveilige werkomgeving, grensoverschrijdend gedrag, een giftige cultuur, machtsmisbruik. Dat allemaal op de werkvloer. De omschrijving van een werkcultuur anno 20er jaren van deze eeuw. Het lijkt erop, dat de deksel van de slangenkuil steeds verder open gaat. Met name waar publiek geld wordt besteed mag de burger best weten wat er achter de schermen gebeurt. Maar is er niet een moment, dat je moet bedenken of een arbeidsgeschil op de werkvloer nu zo nodig in de publiciteit moet komen (NRC 21/11/22 ‘BNNVARA greep niet in bij angstcultuur bij DWDD’)? Er staan namelijk elke keer twee partijen tegenover elkaar. De meestal vele slachtoffers tegenover één of enkele daders. In een werkrelatie. Bij vermoedelijk strafbaar gedrag is publicatie nog te billijken. Maar als het een uit de hand gelopen arbeidsgeschil blijkt te zijn, worden mogelijk achteraf onschuldigen publiekelijk aan de schandpaal genageld. Een soort judge, jury, executioner. Daarnaast lijkt de suggestie te worden gewekt, dat elke werkvloer nu een verborgen geheim van machtsmisbruik bevat. Dit staat in schril contrast met een andere cultuur die op de moderne werkvloer ook aanwezig is. Een cultuur waar schaarse werknemers veel vrijheid genieten voor een zelfstandige invulling van het werk en juist de werkgever een stimulerende rol voor groei van de werknemer inneemt. Maar ook daar zullen leidinggevenden wel eens in (zware) botsing komen met hun medewerkers. Laten we oppassen daar dan meteen het predikaat angstcultuur etc. op te plakken. Het is eerst gewoon een arbeidsgeschil.
Culture of fear, unsafe working environment, transgressive behaviour, toxic culture, abuse of power. All this in the workplace. The description of a work culture in the 1920s. It seems that the lid of the snake pit is opening wider and wider. Particularly where public money is spent, citizens should know what is happening behind the scenes. But isn’t there a moment when you should consider whether a labor dispute in the workplace should be publicized if necessary (NRC 21/11/22 ‘BNNVARA did not intervene in the culture of fear at DWDD’)? There are always two sides facing each other. The usually many victims against one or a few perpetrators. In a working relationship. In case of suspected criminal behaviour, publication is still justifiable. But if it turns out to be a labor dispute that has gotten out of hand, innocent people may be publicly pilloried afterwards. A kind of judge, jury, executioner. In addition, the suggestion seems to be raised that every workplace now contains a hidden secret of abuse of power. This is in stark contrast to another culture that is also present in the modern workplace. A culture where scarce employees enjoy a lot of freedom to work independently and where the employer plays a stimulating role in the growth of the employee. But there too, managers will sometimes come into (serious) clashes with their employees. Let’s be careful not to immediately label it as a culture of fear, etc. It’s just a labor dispute at first.
Ricky Turpijn
