Citaat Deng Ming-Dao: “Elke dag wordt je leven een dag korter. Zorg dat elke beweging van belang is”.
Taxlive 14/11/23 VNVandaag 13/11/23
Bron: Rechtbank Amsterdam 11-07-2023 (publicatie 08-11-2023) 22/6265 ECLI:NL:RBAMS:2023:5011
https://uitspraken.rechtspraak.nl/#!/details?id=ECLI:NL:RBAMS:2023:5011
Samenvatting
X is het niet eens met een naheffingsaanslag parkeerbelasting van de gemeente Amsterdam. X stelt dat sprake was van een noodsituatie. Zij is arts en had haar auto geparkeerd om terminale zorg te leveren aan een patiënt. Zij had afgesproken met de familie dat die zouden zorgdragen voor aanmelding van haar kenteken op de bezoekersvergunning, maar door de hectiek is dat pas later gebeurd.
Rechtbank Amsterdam oordeelt dat geen overmacht aanwezig is bij een arts die haar auto parkeert en terminale zorg levert aan aan een patiënt. De parkeerbelasting is een objectieve belasting waarbij persoonlijke omstandigheden geen rol spelen, tenzij sprake is van overmacht. Van overmacht is alleen sprake in geval van een (levensbedreigende) nood- of spoedsituatie, waardoor iemand absoluut, feitelijk en fysiek verhinderd is om parkeerbelasting te betalen. Hoewel de rechtbank zich kan voorstellen dat de aandacht van X op het betreffende moment uitging naar het leveren van de vereiste zorg, heeft X niet aannemelijk gemaakt dat zij absoluut, feitelijk en fysiek niet in staat was om parkeergeld te betalen. Of de familie van de patiënt van X verhinderd was om de bezoekersregeling (tijdig) te activeren voor de auto van X, doet niet ter zake. De verantwoordelijkheid om parkeerbelasting te voldoen rust op X. De naheffingsaanslag is dan ook terecht aan X opgelegd.
Opmerking
Een uitspraak over een naheffing parkeerbelasting, die de rechter direct na afloop van de zitting heeft gedaan. Kennelijk is de zaak zo klaar als een klontje, dat zelfs niet wordt genoemd het stadje waar de auto heeft gestaan, het wetsartikel op basis waarvan de parkeerbelasting is verschuldigd en de hoogte van de naheffingsaanslag (alleen uurtarief of ook verhoging?) Ik vraag mij af of de rechter wel heeft voldaan aan het vereiste van een zorgvuldige motivering.
De gemeentewet is een formele wet. Daar kan art 3.4 AWB (het beginsel van evenredigheid) geen inbreuk op maken. Maar een van deze wet afgeleide parkeerverordening is een materiële wet. De rechter leest de verordening zo, dat slechts overmacht een uitzondering op de wettelijke toepassing kan zijn. Afgezien van het feit, dat die wettelijke regel niet is na te lezen in de uitspraak van de rechtbank, lijkt toepassing van art 3.4 AWB niet op voorhand uitgesloten te zijn. Want eigenlijk doet belanghebbende daar onuitgesproken een beroep op. De zorg aan de terminale patiënt lijkt een rechtvaardigingsgrond voor belanghebbende als arts. En met name zoals de rechter dat ook beaamt, “dat aandacht van eiseres op het betreffende moment uitging naar het leveren van de vereiste zorg”. De arts, die ten onrechte in de veronderstelling verkeerde, dat een bezoekersvergunning voor haar zou zijn geregeld om op een betaalde parkeerplaats te kunnen staan tijdens haar bezoek aan de patiënt. Of nu wel of niet achteraf aan de parkeerbelasting – dat blijft overigens in het midden – is voldaan, is volgens de rechter niet van belang. Het gaat om het moment dat de auto werd gescand en toen was er geen overmacht om de parkeerbelasting te voldoen, dat wil zeggen, dat belanghebbende “op dat moment absoluut, feitelijk en fysiek niet in staat was om parkeergeld te betalen”. Persoonlijke omstandigheden – hoe invoelbaar die ook zijn – kunnen niet meewegen bij de vraag of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd. Aldus de rechter. Interessant is nu of de rechter daarmee de vraag heeft beantwoord of de naheffingsaanslag niet onevenredig is in verhouding tot het met de naheffingsaanslag te dienen doel. Ik vul dat laatste dan maar in met het verdelen van de parkeerruimte in de gemeente. Zou het begrip ‘fysiek niet in staat zijn’ niet opgerekt kunnen worden met de mentale gesteldheid van de arts op het moment van controle, zoals het vergeten door de focus op de zorg aan de terminale patiënt?
Ricky Turpijn
