Release doping in cycling now. A good idea?
Iedere liefhebber van de Franse wielersport kan lyrisch over de soms merkwaardige âticsâ van de wielrenner vertellen. Rituelen die elke dag worden afgedraaid. Verlies komt door het niet juist toepassen van het ritueel (toch een zoutvaatje aangeraakt) en winst juist door het ritueel (eerst rechter en dan linker schoen aangetrokken). Of een val is net voorkomen (aanraken van de linker teelbal moet herhaling voorkomen). Rare snuiters die peddelaars.
Every fan of French cycling can tell lyrical about the sometimes remarkable ’tics’ of the cyclist. Rituals that are performed every day. Loss comes from not properly applying the ritual (touched a salt shaker anyway) and profit comes from the ritual (first right and then left shoe put on). Or a fall has just been prevented (touching the left testicle should prevent a recurrence). Weird fellows those paddlers.
Zo heeft iedere renner âticsâ die hem de overwinning kunnen brengen. Overigens is dat niet anders bij de Tour feminin. Oneerlijk? Welnee, natuurlijk niet. Door hun breed in de media uitgemeten talent, fysiek, intelligentie onderscheiden deze renners zich van elkaar en zijn zij specialisten in de sprint, in de bergen, in de tijdrit of zijn zij allround. Dat is waarom de wielersport zo geliefd is. Juist de transparantie van de renner over hun eigen lichaam â inclusief die tics â wekt bewondering op. Zo worden de idolen geboren.
Every rider has tics that can bring him victory. That is no different with the Tour feminin, by the way. Unfair? Well, of course not. Their talent, physicality and intelligence, which are widely reported in the media, distinguish these riders from each other and are specialists in the sprint, in the mountains, in the time trial or they are all-round. That’s why cycling is so loved. It is precisely the transparency of the rider about their own body â including those tics â that arouses admiration. That’s how the idols are born.
Er is een factor die geheim blijft en waarvan het jarenlange gebruik door van zijn voetstuk gevallen Lance Armstrong uiteindelijk volmondig is toegegeven, doping. Verboden middelen die prestatieverhogend werken en ook nog eens schadelijk zijn voor de gezondheid van de renner. Maar schaadt doping de gezondheid echt? Volgens de site van de RIVM wel degelijk. Klachten variëren van braken, onrust, duizeligheid en een hoge bloeddruk, tot zeer ernstige cardiovasculaire complicaties zoals hartritmestoornissen en suïcidale neigingen.
There is one factor that remains secret and whose years of use by Lance Armstrong who has fallen off his pedestal has finally been fully admitted, doping. Prohibited substances that enhance performance and are also harmful to the health of the rider. But does doping really harm health? According to the RIVM site, yes. Complaints range from vomiting, restlessness, dizziness and high blood pressure, to very serious cardiovascular complications such as cardiac arrhythmias and suicidal tendencies.
https://www.sportenbewegenincijfers.nl/verdiepend-onderzoek/dopingonderzoek-2017/gezondheidsrisicos
Als sporter moet je daar dus wel degelijk rekening mee houden. Maar het is aan de sporter om in vrijheid het leven in te richten zoals deze zelf wil. Net zoals niet-sporters. Als een sporter zich bewust is van eventuele gezondheidsproblemen dan moeten we de sporter niet verder iets opleggen. Dit is te paternalistisch. Gevaren van doping zijn geen goede reden om doping te verketteren: er zijn gevaarlijke sporten die ook niet verboden zijn.
As an athlete you should therefore take this into account. But it is up to the athlete to organize life in freedom as he wishes. Just like non-athletes. If an athlete is aware of any health problems, we should not impose anything further on the athlete. This is too paternalistic. The dangers of doping are not a good reason to denounce doping: there are dangerous sports that are also not banned.
Het kamp van de verliezer zonder doping is natuurlijk verontwaardigd. Immers, er is sprake van oneerlijke concurrentie. Maar sport heeft niets van doen met eerlijke concurrentie; anders zouden mensen die van nature bijvoorbeeld harder kunnen rennen ook minder moeten trainen. Het gaat om winnen, met welke hulp dan ook: de eigen inzet, hulp van anderen, goede genen. En doping. Er is geen duidelijk verschil met andere moderne hulpmiddelen zoals trainen in een hoogtekamer en voedingssupplementen. Zo worden de idolen geboren.
The loser’s camp without doping is, of course, outraged. After all, there is unfair competition. But sport has nothing to do with fair competition; otherwise people who are naturally able to run faster, for example, would also have to train less. It’s about winning, with whatever help: one’s own effort, help from others, good genes. And doping. There is no obvious difference with other modern aids such as training in an altitude chamber and nutritional supplements. That’s how the idols are born.
De hamvraag is natuurlijk: helpt doping om de fietsprestaties te verhogen? Op de site van de Koninklijke Nederlandsche Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (KNMG) wordt emiritus dermatoloog Sam Shuster geciteerd, dat er geen medisch bewijs is dat doping op topniveau werkzaam is.
The key question is, of course: does doping help to increase cycling performance? On the site of the Royal Dutch Society for the Promotion of Medicine (KNMG), emiritus dermatologist Sam Shuster is quoted as saying that there is no medical evidence that top-level doping is effective.
Daar staat hij niet alleen in zoals de stichting Skepter, die wijst voor de niet effectiviteit van EPO naar het onderzoek Centre for Human Drug Research in Leiden
He is not alone in this, like the Skepter foundation, which points to the research Center for Human Drug Research in Leiden for the non-effectiveness of EPO.
https://skepsis.nl/dopinglijst/#noot1
Om op de internationale dopinglijst van de WADA, de World Anti-Doping Agency, te staan is wetenschappelijk bewijs niet nodig. Je zou dus heel modern kunnen zeggen, dat de lijst ook maar âeen meningâ is. Het circus van testen en controles van niet effectieve doping kost jaarlijks vele tientallen miljoenen. Afschaffen ervan bespaart veel geld. Vrijgekomen geld voor onderzoek naar de effectiviteit van placeboâs. Door doping vrij te geven in het wielrennen kunnen prestaties worden verhoogd. Niet door het middel zelf, maar door het toedienen van placeboâs: de renner weet niet of hij een dopingmiddel of een placebo krijgt toegediend. In de veronderstelling een door hem zelf aangeschaft prestatieverhogend middel te hebben ingenomen won Richard Virenque in 1997 op vleugels de bergtijdrit. In werkelijkheid kreeg hij een placebo toegediend. Als je maar in je âticâ gelooft, dan werkt dit prestatie verhogend.
Scientific proof is not necessary to be on the international doping list of the WADA, the World Anti-Doping Agency. So you could say in a very modern way that the list is just ‘an opinion’. The circus of tests and checks on ineffective doping costs many tens of millions every year. Removing it saves a lot of money. Money released for research into the effectiveness of placebos. By releasing doping in cycling, performance can be increased. Not through the drug itself, but through the administration of placebos: the rider does not know whether he is being administered a doping agent or a placebo. On the assumption that he had ingested a performance-enhancing drug purchased by himself, Richard Virenque won the 1997 mountain time trial on wings. In reality, he was given a placebo. If you just believe in your ’tic’, this will increase performance.
Ricky Turpijn
Kritiek
https://www.nrc.nl/nieuws/2022/07/30/doping-de-beste-argumenten-a4137747#/krant/2022/07/30/#208
De beste argumenten?
Tijdens de Tour wil altijd wel iemand beweren dat doping toegestaan moet zijn. Zo ook Ricky Turpijn, op verzoek van NRC zelf (Geef doping vrij in het wielrennen, 23/7). Hij stelt dat doping prestatieverhogend is en schadelijk voor de gezondheid. Om verder op basis van nogal selectieve en beperkte bronnen te redeneren dat het effect van doping niet bewezen is. Het âcircus van testenâ kan nagelaten worden als iedere renner een placebo krijgt, concludeert hij â wat het hele idee van een placebo onderuit haalt. De opinieredactie belooft voor de rubriek Anderzijds een artikel âmet de beste argumentenâ. Als de woordenbrij van Turpijn het beste is, behoeft de noodzaak voor een dopingverbod geen argumentatie.
Dirk van der Lingen
Vleuten
Reactie op kritiek
Geen argumenten?
Een brij van woorden noemt Dirk van der Lingen mijn artikel over het vrijgeven van doping in het wielrennen (NRC 30/7/2022 Opinie De beste argumenten?). Dat wil ik best geloven nu hij zich in zijn kritiek slechts bedient van âcherry pickingâ. Kennelijk mist hij het overzicht in mijn verhaal. Zo gaat hij voorbij aan de door mij bepleite keuzevrijheid van de renner om doping in te nemen of deze nu werkt of niet. Ook zou ik volgens hem pleiten voor het verstrekken van alleen een placebo. Maar juist een onderzoek naar de combinatie doping/placebo biedt kansen op prestatievergroting. Over het onderwerp is al langer discussie. Kritiek is goed. Maar zelf âgeen argumentenâ aandragen en wel warrige en denigrerende kritiek op mijn argumenten hebben, ondersteunen nog niet een door hem bepleit dopingverbod. Maar nu de kritiek van Dirk van der Lingen desondanks is geplaatst, moet ik hem wel gelijk geven. Immers, het zegt dan ook wat over hoe NRC de kwaliteit van mijn bijdrage heeft beoordeeld.
Ricky Turpijn
