Een vreselijke ervaring nu vast te zitten in de belegerde stad Marioepol (NRC 13/4/2022). Als burger, maar ook als militair. Het ziet ernaar uit, dat de Oekraïense soldaten daar hun graf zullen vinden. De dynamiek die dat veroorzaakt bij de resterende soldaten in Oekraïne zal enorm zijn. De haat neemt toe en de wil om door te gaan nog sterker. Een wapenstilstand lijkt bijna onmogelijk, volgens mij.
A terrible experience now being stuck in the besieged city of Mariupol (NRC 13/4/2022). As a civilian, but also as a soldier. It looks like the Ukrainian soldiers will find their grave there. The dynamism that will create among the remaining soldiers in Ukraine will be enormous. The hatred increases and the will to carry on even stronger. A truce seems almost impossible to me.
Een gedurfde gelijkenis met de slag bij Thermopylae in 480 voor Christus doemt bij mij op, waarin de koning van Sparta, Leonidas I, samen met 300 Spartanen een onmogelijk gevecht tot de laatste man aanging tegen de koning van Perzië, Xerxes I en zijn gigantische leger. Leonidas maakte de strijd gelijkwaardiger door te vechten in een pas zo nauw, dat slechts twee strijdwagens met moeite naast elkaar konden rijden. Aldus Wikipedia.
A bold resemblance to the battle of Thermopylae in 480 BC comes to mind, in which the king of Sparta, Leonidas I, joined with 300 Spartans in an impossible fight to the last man against the king of Persia, Xerxes I and his gargantuan army . Leonidas made the fight more even by fighting in a stride so narrow that only two chariots could drive side by side with difficulty. According to Wikipedia.
Opvallend was de onverzettelijkheid van de verdediger. Evenals nu van het Oekraïense Azov bataljon. Het zijn geen lieverdjes, maar zij dwingen wel respect af. Zeker bij de gedemotiveerde Russische soldaat. De bescherming die de laatste gebouwen aan dit bataljon bieden doet denken aan bunkers, waarin zij nog een tijd kunnen uitzingen. Te vergelijken met de bescherming die de nauwe pas de Spartanen bood. Daarnaast weten de verdedigers, dat het doden of gedood worden is. Op medelijden hoeven zij niet te rekenen. Het einde komt door een gebrek aan voldoende wapentuig.
Striking was the intransigence of the defender. As well as now from the Ukrainian Azov battalion. They are not sweethearts, but they do command respect. Especially with the demotivated Russian soldier. The protection that the last buildings offer to this battalion is reminiscent of bunkers, in which they can hang out for a while. Compared to the protection the narrow pass afforded the Spartans. In addition, the defenders know that it is kill or be killed. They should not count on pity. The end comes from a lack of sufficient weaponry.
De geschiedenisboekjes zullen de slag reconstrueren en antwoord geven op vragen zoals de vraag of bewapende drones op afstand bestuurd konden ingrijpen in het beleg. Of de vrijgespeelde Oekraïense militairen met vers aangevoerde wapens uit het Westen naar het Zuid-Oosten gestuurd konden worden. Of de resterende Oekraïense luchtmacht daarbij een corridor voor droppings kon forceren. Of de communicatielijnen van de Russen op het slagveld gehackt konden worden. Of alle mogelijkheden voor demotiverende propaganda op het slagveld waren uitgeput.
The history books will reconstruct the battle and answer questions such as whether armed drones could intervene remotely in the siege. Whether the released Ukrainian soldiers could be sent to the South East with freshly delivered weapons from the West. Whether the remaining Ukrainian air force could thereby force a corridor for droppings. Whether the lines of communication of the Russians on the battlefield could be hacked. Or all possibilities for demotivating propaganda on the battlefield had been exhausted.
De verspilling van mensenlevens zou nog zwaarder wegen, als achteraf zou blijken, dat dit onmogelijke gevecht van het ‘Spartaanse’ bataljon toch niet zo onmogelijk was.
The waste of human life would be even more serious if it turned out afterwards that this impossible battle of the ‘Spartan’ battalion was not so impossible after all.
Ricky Turpijn
