Het zijn ongelooflijke verhalen van jonge Afghaanse vluchtelingen op de vlucht opgetekend in het NRC van 27/11. Wat als rode draad loopt door al deze verhalen is de grote vasthoudendheid en overlevingsdrang om te zoeken naar een betere toekomst. Op zoek naar werk. Samen in groepen of alleen. Ondanks letterlijk vele ontberingen. Een toekomst niet alleen voor deze verhalenvertellers. Maar ook een toekomst voor de familie âthuisâ.
Zij hebben een behoorlijke CV opgebouwd en verdienen een kans.
In Nederland wordt naarstig gezocht naar nieuwe, jonge, maar helaas afwezige arbeidskrachten. Daarnaast lijkt de verdeling van deze jongelui scheef te zijn. Bijv. vanwege corona meer in de zorg, te weinig in de horeca. Dat lijkt ook het beeld te zijn in Europa. Als de wereld een staat zou zijn dan zoeken mensen van het ene dorp, de ene stad of provincie naar een thuis in het andere dorp, de andere stad of provincie. Dat doen deze jonge vluchtelingen al heel lang. De economie van Nederland draait ondanks het tekort aan deze jonge arbeidskrachten als een tierelier. Maar zal dat in de toekomst zo blijven? Neem geen risico. Vul het lege reservoir aan jonge arbeidskrachten aan met deze vluchtelingen. Vaardigheden hebben zij genoeg: Engels spreken, doorzetten, samenwerken, inschatten van kansen, creatief zijn. En jong. Aan teambuilding hebben zij genoeg gedaan. Nu alleen nog een opleiding. Het hoeft geen rocket-science te zijn. Sterker: daar is voldoende van. Gewoon op middelbaar niveau. Bouw, metaal, dienstverlening e.d. The times, they are A-changinâ zong Bob Dylan.
Ricky Turpijn
