Citaat Johan Lavatar; “De wijze van geven toont beter het karakter van de gever dan de gift zelf”
Als een BV bevoordelingen uit vrijgevigheid en al dan niet verplichte bijdragen doet aan algemeen nut beogende instellingen en steunstichtingen SBBI, dan worden deze als giften aangemerkt en zijn deze aftrekbaar tot ten hoogste 50 percent van de winst met een maximum van € 100 000. Het bijzondere van deze regeling (art 16 Vpb) is, dat je zou kunnen menen, dat deze giften geen zakelijke uitgaven zijn, omdat zij zijn ingegeven door de persoonlijke behoeftenbevrediging van de aandeelhouder. Dus een niet aftrekbare uitdeling. De Hoge Raad heeft immers in haar zgn. Renpaardenarrest uitgemaakt, dat dát nou juist een omstandigheid is die een aftrek verhindert. Vóór dit arrest was de inspecteur van mening, dat de uitgave door een BV onzakelijk en dus niet aftrekbaar kon zijn, terwijl de directeur-grootaandeelhouder geen bevoordelingsbedoeling had. Knarsetandend moest de inspecteur na het arrest eerst de zware bewijslast van de bevoordelingsbedoeling aannemelijk maken om de aftrek tegen te houden. Nu heeft de inspecteur bij een gift door de BV de bewijslast per definitie rond: de gift is niet aftrekbaar. Daarmee werd art 16 een dode letter. Dat kon de stas niet toelaten en heeft bij besluit geregeld, dat alleen het meerdere boven de max. bedragen van art 16 Vpb een niet aftrekbare uitdeling is (tenzij toch zakelijk volgens de inspecteur). De vraag aan de kennisgroep is of alleen een natuurlijk persoon als aandeelhouder een persoonlijke behoeftenbevrediging kent of dat ook een vereniging, een rechtspersoon, in zo’n toestand kan verkeren. De kennisgroep ziet geen verschil, omdat het Renpaardenarrest geen nader onderscheid maakt.
Tja, de aandeelhouder in dat arrest was wel degelijk een natuurlijk persoon en had de Hoge Raad dat wellicht voor ogen. Maar wellicht bestaat de vereniging uiteindelijk uit leden/natuurlijke personen, die wel een persoonlijke behoefte kennen. Bij een stichting lijkt mij dat niet mogelijk.
Ricky Turpijn
