Als boodschapper van slecht nieuws voelt NRC zich verplicht om het drama Kadija Arib van een reconstructie te voorzien (NRC 4/10/22). Terecht, omdat de mediastorm door NRC is veroorzaakt. Welke journalistieke uitgangspunten heeft NRC gehanteerd om eerst mevrouw Arib van het gelekte voorgenomen onderzoek op de hoogte te stellen? Moest NRC beloven, dat het uitgelekte besluit niet aan het presidium zelf ter verificatie mocht worden voorgelegd? Dan zou directe publicatie nog een journalistiek doel dienen, namelijk het functioneren van de leiding van de Tweede Kamer aan de orde stellen. Maar kennelijk heeft NRC niet de weg gekozen om Vera Bergkamp eerst eens om een reactie te vragen over het besluit. Dat zou netjes zijn geweest in het kader van hoor en wederhoor, een integriteitsregel binnen de journalistiek. Dan had mevrouw Bergkamp kunnen uitleggen, dat mevrouw Arib zeker zou worden ingelicht over het voorgenomen onderzoek. En dan pas na dit contact had NRC kunnen publiceren. Transparant volgens journalistieke regels. Nu mevrouw Arib door NRC wordt ingelicht en niet door het presidium, is het te begrijpen dat mevrouw Arib die informatie als een dolkstoot ervaart. Met alle emoties die daarbij horen. In het algemeen geldt het adagium, dat niet de boodschapper van het slechte nieuws moet worden gestraft. Maar een iets andere volgorde in het journalistieke pad van NRC had wellicht veel drama bespaard.
As a messenger of bad news, NRC feels obliged to provide the drama Kadija Arib with a reconstruction (NRC 4/10/22). Rightly so, because the media storm was caused by NRC. What journalistic principles did NRC use to first inform Ms Arib of the leaked intended investigation? Did NRC have to promise that the leaked decision would not be submitted to the presidium itself for verification? In that case, direct publication would still serve a journalistic purpose, namely to discuss the functioning of the leadership of the House of Representatives. But apparently NRC has not chosen the way to first ask Vera Bergkamp for a reaction about the decision. That would have been neat in the context of adversarial procedure, an integrity rule within journalism. Then Mrs. Bergkamp could have explained that Mrs. Arib would certainly be informed about the intended investigation. And then only after this contact could NRC have published. Transparent according to journalistic rules. Now that Ms Arib is being informed by the NRC and not by the presidency, it is understandable that Ms Arib experiences this information as a stab thrust. With all the emotions that go with it. In general, the adage applies that the messenger of bad news should not be punished. But a slightly different order in NRC’s journalistic path might have saved a lot of drama.
Ricky Turpijn.
