The balance in the migration debate now.
Citaat Albert Einstein: “Het leven is als het berijden van een fiets. Om je evenwicht te houden, moet je in beweging blijven.”
Bij het migratiedebat komen allerlei aspecten naar voren die variëren van opkomend vanuit de onderbuik tot aan onderbouwde economische voorspellingen. Maar ‘schijtziek’ worden mensen als dit tot polarisatie leidt (vrij naar Caroline van der Plas). Dat laatste lijkt toch steeds onoverkomelijker te worden: hier raakt het recht van mensen om met rust gelaten te worden de humane plicht om je naaste in nood te helpen. Als beleidsmaker van een land met Christelijke wortels wordt allereerst gezocht naar een opvang en doorstroming van migranten. Daar ligt de kern van het crisisdenken over dit onderwerp. Hoe langer de crisis aanhoudt en in omvang groeit des te harder groeit de neoliberale hang naar het recht om met rust gelaten te worden. Mogelijk, dat de eerste lijnen van een nieuw akkoord van het kabinet het evenwicht voorlopig kan bewaren (NRC 1/7/23 Migratie akkoord krijgt vorm). Het minder snel krijgen van een permanente verblijfsvergunning stemt mogelijk degene, die met rust gelaten wil worden, nog gerust. Dat kansrijke asielzoekers eerder aan het werk gaan komt tegemoet aan de humane verplichting tot hulp. Mogelijk, ook omdat Europa maatregelen neemt om de instroom in te dammen. Maar langzamerhand moet ook het worst case scenario onder ogen worden gezien: het lukt niet meer het evenwicht te bewaren. Dan zullen we met z’n allen pas echt ‘schijtziek’ worden.
All kinds of aspects emerge in the migration debate, ranging from emerging from the gut to substantiated economic forecasts. But people get ‘shit sick’ if this leads to polarization (after Caroline van der Plas). The latter seems to be becoming increasingly insurmountable: here the right of people to be left alone touches on the humane duty to help your neighbor in need. As a policy maker of a country with Christian roots, the first thing we look for is the reception and flow of migrants. Therein lies the core of crisis thinking on this subject. The longer the crisis lasts and grows in size, the faster the neoliberal desire for the right to be left alone grows. Possibly, the first lines of a new agreement of the cabinet can keep the balance for the time being (NRC 1/7/23 Migration agreement takes shape). Getting a permanent residence permit less quickly may reassure those who want to be left alone. The fact that promising asylum seekers go to work earlier meets the humane obligation to help. Possibly, also because Europe is taking measures to contain the influx. But gradually the worst case scenario must also be faced: it is no longer possible to keep the balance. Then we will all get really ‘shit sick’.
Ricky Turpijn
