The asylum problem is now only a vehicle for power for the PVV.
Van Heems en Klusman beschrijven de politieke strategie van PVV voorman Geert Wilders als een waarschuwing, dat het asielprobleem voor Wilders slechts een voertuig naar macht is en dit alleen maar verliezers oplevert. Zij maken niet duidelijk wat die verliezen zijn, maar kennelijk is dit wel dodelijk voor het vertrouwen in de politiek (NRC 10/10/24).
Mis. Het vertrouwen in de politiek bloeit als nooit te voren en wel in de politiek van Geert Wilders. Je zou kunnen zeggen, dat de overige politieke partijen machteloos zijn om een thema over het voetlicht te brengen, anders dan het asielthema. Dat juist het asielthema het enige is, dat het vertrouwen in de politiek een acceptabel niveau geeft. Dat heeft Wilders goed gezien en zet er nu al zijn politieke talent voor in. Daarbij is het ook briljant, dat hij dat in zijn eentje kan doen zonder tegenspraak van een partij. Wel wil hij verantwoording afleggen aan een achterban, die juist in zijn inzet gelooft en daardoor het vertrouwen heeft in de politiek, zijn politiek. Het komt ook niet plotseling. Wilders kan je niet betichten van een eendagsvlieg, die een toevalstreffer heeft in de verkiezingen. Het is al decennia lang opgebouwd. Een opbouw naar macht, waaraan overigens elke politicus zijn bestaansrecht ontleent. Wilders slaagt daar in. En ja, waar elke gekozen politicus in de vier jaar regeerperiode zich per definitie vervreemdt van zijn kiezer, slaat Wilders juist voortdurend op de trom, zoals hij dat al decennialang doet. Uiteindelijk tot zover met succes.
De grootste fout van de coalitie was om Geert Wilders onder geen beding premier te laten worden. Dat zou hem in een andere, kwetsbare positie hebben gebracht, dan zijn positie nu van de aandacht vragende relschopper, die aan de veilige kant zijn op direct resultaat gerichte achterban via de ondertussen niet meer zo onschuldige sociale media voedt.
Veel meer zou het schrijversduo moeten omdenken en de kritiek moeten richten op de machteloosheid van de andere politici om hun punt onder de aandacht te brengen én te houden. Immers, deze politici staan voor een kiezersvolk, die gevoelig is voor de politiek van Geert Wilders. Misschien niet eens voor de inhoud, zoals het asielthema, maar de wijze van politiek bedrijven. Het is het Nederland van nu, met burgers die veelal op zichzelf gericht zijn, gejaagd, mondig, competitief, vol ongeduld en opgejut door sociale media direct resultaat willen zien. Maar die vaak ook verrassend openlijk betrokken zijn met de medeburger van hetzelfde Nederland. Waarom kunnen die politici die betrokkenheid niet mobiliseren? Wat is de oorzaak van hun machteloosheid?
Voor het voortbestaan van een vredig Nederland is die zelfreflectie nodig. Om te voorkomen, dat Carl von Clausewitz gelijk krijgt: “Oorlog is niets anders dan een voortzetting van het politiek verkeer met andere middelen.”
Van Heems and Klusman describe the political strategy of PVV leader Geert Wilders as a warning that the asylum problem is only a vehicle for power for Wilders and that it only produces losers. They do not make it clear what those losses are, but apparently this is fatal for confidence in politics (NRC 10/10/24).
Wrong. Confidence in politics is flourishing like never before, especially in the politics of Geert Wilders. You could say that the other political parties are powerless to highlight an issue other than the asylum issue. That the asylum issue is the only one that gives confidence in politics an acceptable level. Wilders has seen this clearly and is now using all his political talent for it. It is also brilliant that he can do this on his own without opposition from any party. He does want to be accountable to a supporter who believes in his efforts and therefore has confidence in politics, his politics. It doesn’t come suddenly either. You cannot accuse Wilders of being a one-hit wonder who has a fluke in the elections. It has been built up for decades. A build-up to power, from which every politician derives his right to exist. Wilders succeeds in this. And yes, while every elected politician by definition alienates himself from his voter during his four-year term of government, Wilders is constantly beating the drum, as he has been doing for decades. Ultimately, so far with success.
The coalition’s biggest mistake was not to let Geert Wilders become prime minister under any circumstances. That would have put him in a different, vulnerable position than his current position as an attention-seeking rioter, who on the safe side feeds his supporters who are focused on immediate results through the now no longer so innocent social media.
The writing duo should think much more and focus their criticism on the powerlessness of the other politicians to bring and maintain their point. After all, these politicians represent a population of voters who are sensitive to the politics of Geert Wilders. Perhaps not even for the content, such as the asylum theme, but the way of doing politics. It is the Netherlands of today, with citizens who are often focused on themselves, hurried, assertive, competitive, full of impatience and who want to see immediate results, stimulated by social media. But they are often surprisingly openly involved with fellow citizens of the same Netherlands. Why can’t those politicians mobilize that involvement? What is the cause of their powerlessness?
This self-reflection is necessary for the survival of a peaceful Netherlands. To prevent Carl von Clausewitz from being proven right: “War is nothing other than a continuation of political intercourse by other means.”
Ricky Turpijn
