Raising a daughter now focused on letting go later
Een voor vele jonge vaders herkenbaar verhaal van Michiel Cox (NRC 24/5/25) over de vertwijfeling die hij voelt bij de opvoeding van zijn dochter. Hij wil zijn dochter die weerbaarheid meegeven, die haar kan beschermen tegen de boze wereld van opkomend vrouwenhaat op internet zonder te vergeten haar daarbij tegelijk de waardige omgangsvormen bij te brengen. Zeker als femicide een steeds groter probleem wordt, is zijn vertwijfeling begrijpelijk. Maar er komt een moment van loslaten.
De bescherming die vader Cox zijn dochter wil aanbieden is in ieder geval veel meer dan die waarop vele andere geestelijk verwaarloosde en fysiek misbruikte kinderen kunnen rekenen. Hij is zich net als vele ouders bewust van zijn verantwoordelijkheid om zijn dochter voor te bereiden op een toekomst, waarin zij zelfstandig kan functioneren. Daarin verschilt hij waarschijnlijk niet van zijn ouders en de lange lijn van voorouders daarvoor. Met het verschil, dat de context van de opvoeding steeds verandert. Risicoâs zijn een vast onderdeel van die veranderende context.
Het klinkt simpel en is niet bedoeld als bagatel van de vertwijfeling die Michiel Cox ervaart, maar alleen goed voorbeeld doet goed volgen. Dat is het enige wat hij als ouder kan doen. Het karakter van zijn dochter wordt daardoor mede gevormd en zij vindt haar weg met vallen en opstaan. Totdat de jonge vogel op de nestrand de vleugels uitstrekt en de sprong in het diepe waagt. Dan rest er verder niets dan loslaten.
A recognizable story for many young fathers by Michiel Cox (NRC 24/5/25) about the despair he feels about raising his daughter. He wants to give his daughter the resilience that can protect her from the evil world of emerging misogyny on the internet without forgetting to teach her the dignified manners at the same time. Especially when femicide is becoming an increasingly big problem, his despair is understandable. But there comes a moment of letting go.
The protection that father Cox wants to offer his daughter is in any case much more than that which many other mentally neglected and physically abused children can count on. Like many parents, he is aware of his responsibility to prepare his daughter for a future in which she can function independently. In that respect, he probably does not differ from his parents and the long line of ancestors before them. With the difference that the context of the upbringing is constantly changing. Risks are a fixed part of that changing context.
It sounds simple and is not meant to be a trivialization of the despair that Michiel Cox experiences, but only a good example does good to follow. That is the only thing he can do as a parent. The character of his daughter is partly formed by this and she finds her way by trial and error. Until the young bird on the edge of the nest spreads its wings and dares to take the plunge. Then there is nothing left but to let go.
Ricky Turpijn
